Ayacucho, Peru

Terwijl ik mijn camera installeer beginnen de jongens te grinniken. Ik kijk achter me, waar een jongetje net zijn broek laat zakken en gezellig gaat zitten poepen. Dit zijn de jongens die momenteel op straat leven en niet in het opvangtehuis verblijven. De straat is hun huis, hun bed, hun toilet. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat een ander jongetje net een plastic zakje naar zijn gezicht brengt om terrokal (lijm) te snuiven, en ik besluit het poepende mannetje maar even te negeren.

Peru heeft tot nu toe weer een hoop ‘eerste keren’ opgeleverd: voor de eerste keer sandboarden, voor de eerste keer overvallen worden, voor de eerste keer cavia eten, voor de eerste keer met straatkinderen werken, en zo nog een lijstje.  Voor de eerste keer 6 dagen zonder water was trouwens ook een verhaal apart. De eerste dagen kun je nog wel de wc doorspoelen en je haar wassen met regenwater, maar als ook dat op is ga je nogmaals beseffen hoe decadent het eigenlijk is dat wij in NL voor ieder plasje 7 liter DRINKWATER door de plee spoelen. Maar goed, ik dwaal af.

Het is niet voor het eerst dat ik werk met mensen met een andere culturele achtergrond, maar de verschillen zijn natuurlijk in elk land weer anders. In Peru geloven mensen bijvoorbeeld heilig in het bovennatuurlijke en het is dan ook vrij normaal dat er in een groot deel van de huizen geesten wonen. Zo ook bij Los Cachorros. Af en toe zijn er ’s nachts stemmen te horen van kinderen vanuit het kantoor, de douches gaan ’s nachts aan om onverklaarbare redenen, dat soort dingen.

Vanzelfsprekend vonden mijn collega’s het nodig mij hiervan te verwittigen, net  voordat ik mijn eerste slaapdienst had.  Sowieso kon ik niet slapen: teveel geluiden van de straat, uit de muren, en is dat nou buiten dat gehuil, of is een van de kinderen binnen overstuur? Ik luister in opperste concentratie, maar niets wijst erop dat er iets in het huis beweegt. Ik kijk op mijn telefoon. 01:00 am. Plots gaan de haartjes op mijn armen rechtovereind staan en mijn hart slaat een slag over: de douche springt aan.  Dus toch… 10 minuten lang lig ik te wikken en te wegen of ik ‘m uit zal gaan zetten (wat als het een geest is? Die is vast niet blij als ik besluit zijn douche uit te zetten… van de andere kant: waarom zou een geest überhaupt douchen? Als een van de kinderen een grap met me probeert uit te halen kan ik het misschien beter negeren… Dat soort overwegingen). Dan stopt het geluid even plotseling als het begonnen is.

Ik draai me om en doe opnieuw een poging de slaap te vatten. Om een half uur later opnieuw op te schrikken als de douche wederom aanspringt. Nu ben ik het zat en geïrriteerd spring ik mijn bed uit. Op de gang aangekomen blijkt niet alleen de douche aan te staan, uit vrijwel alle kranen in huis komt het water gespoten. En dan herinner ik het me weer: Het water is die dag weer eens uitgevallen. En iemand is zo lollig geweest alle kranen open te draaien. Nou ja, nu weet ik in ieder geval zeker dat we weer water hebben. Ik grinnik in mezelf. Erg geestig.