San José, Costa Rica

‘Ik zit erover te denken kerst of oud en nieuw in Costa Rica te vieren, dus mocht je deze kant op komen dan zouden we bijvoorbeeld  daar af kunnen spreken…’ Schreef ik. Het volgende moment ontvang ik een e-mail met simpelweg de tekst ‘Wij gaan samen oud en nieuw vieren!!!! whoehoe!!!!!!’ gevolgd door haar vluchtgegevens. Niet voor niets de goedkoopste optie: aankomst vrijdagavond 31 december om 22u10… Typisch Iris.

Natuurlijk heeft ze vertraging en stuiterend van de adrenaline/Cuba Libre sta ik haar de 31e samen met taxichauffeur Eduardo op te wachten op het vliegveld van San José. Iris’ sleutelwoorden zijn ‘blond’ en ‘roze’, en iedere keer als ik één van beide zie, spring ik een halve meter de lucht in. Eduardo lacht me keihard uit, maar zoekt ondertussen dapper mee. Rond 23:15 dringt het besef door dat ik niet hyperder kan worden dan dit. Daarnaast begin ik te vrezen dat we het niet meer voor middernacht terug naar het feest redden. Of dat ik het moment supreme met mijn fles Cuba Libre en een buikige taxichauffeur door zal brengen. Die me ook nog eens uitlacht.

Maar dan gebeurt er iets. Ergens boven de massa mensen, trolly’s, rugzakken en zoekende gezichten verschijnen 2 bruine oren. Ik ga op mijn tenen staan om het beter te kunnen zien. En dan ineens rent een enorm konijn op me af en vliegt me in de armen. Ik voel me als in een scene van ‘Hello/Goodbye‘.  Waar is Joris Linssen als je hem nodig hebt? Dit was prachtige tv geweest!!

‘Goeie avond jongedame, jij staat vast op een bijzonder iemand te wachten, dat je zo loopt te ijsberen en te springen’ -uhh ja, ik wacht op een vriendin die ik al bijn een jaar niet heb gezien- ‘Zo, en hoe ziet je vriendin eruit?’ -Nou uhh, blond vooral en meestal met heel veel roze enzo- en dat dan ineens voor de camera een enorm bruin konijn in slow-motion customs uit komt rennen en dat ik dan met een van emotie gesmoorde stem snik ‘OHH KONIJN, KONIJN, IK HEB JE ZOOOO GEMIST!!’. Het was het TV moment van het jaar 2011 geworden… (JA Joris, het had zo mooi kunnen zijn!)

Maar goed, Joris was er niet. Eduardo, die was er dan weer wel, en die had zin om eindelijk met zijn gezin oud & nieuw te gaan vieren. We gingen nog net niet door de geluidsbarriere op de terugweg en het is 23:57 stipt als het konijn en ik we het feest binnenrennen. Iedereen is blij, niemand stelt vragen, dat komt morgen wel. Het konijn en ik krijgen een glas in onze handen gedrukt en dan begint het aftellen. Om exact 00:00 popt de champagne, knalt het vuurwerk en valt iedereen elkaar in de armen. Het  konijn moet even wennen, maar voelt zich al snel helemaal thuis in de bonte mix van Colombiaans, Duits, Uruguayaans, Spaans, Sloveens, Nederlands en Costa Ricaans. Als iedereen uitgeknuffeld en gezoend is gaat de muziek weer aan en barst het feest opnieuw los: Tantes dansen kaarsrecht met glazen en zelfs met wijnflessen op hun hoofd, neefjes en nichtjes installeren een limbo-koord en iemand start een polonaise. Ondertussen kan ik niet stoppen met springen en  het konijn knuffelen, dat ondertussen in haar rugzak graaft en me een pak Hollandse Stroopwafels toestopt.

Ik zeg: 2011 begint LEKKERRR!!!!!!