Ayacucho, Peru

Juist als ik op het punt sta mijn broek te laten zakken komt een schoonmaakster binnen. Ik groet haar vriendelijk terwijl zij de prullenbak leegt en gezellig op een krukje gaat zitten. Aangezien ze geen enkele aanstalten maakt te vertrekken besluit ik mijn broek maar gewoon te laten zakken. Ik ga languit op de behandeltafel liggen en beantwoord beleefd haar nieuwsgierige vragen, terwijl de zuster zich met een –naar mijn mening belachelijk grote- injectienaald richting mijn derriere begeeft.

Of ik zaterdag ook carnaval ga vieren, wil ze weten, en of ik van dansen houd. Ik wacht even met antwoorden, omdat ik druk op mijn hand aan het bijten ben om mijn aandacht af te leiden van de PIJN als de zuster zo meteen die unit van een naald in mijn linkerbil gaat boren.  Maar de zuster raakt nu ook op dreef ik wordt bedolven onder een stortvloed aan vragen. Of ik broers heb, of kinderen, of ik mijn ouders mis,  hoeveel uur het vliegen is van Nederland naar Peru, of ik Ayacucho leuk vind, wat mijn lievelingseten is, waar ik woon en of mijn vader mijn huur betaalt. Ik haal iedere keer dapper mijn hand uit mijn mond om antwoord te geven en heb mijn zin nog niet volledig uitgesproken als de volgende vraag alweer afgevuurd wordt. Het is redelijk vermoeiend: nadenken, Spaans praten, focussen op de naald, niet focussen op de naald maar op je hand bijten, Spaans praten met je hand in je mond en vooral niet nadenken.  Je zou van minder in de war raken.

Het is inmiddels bijna 16:00 en ik zit al vanaf 10:00 vanochtend in de kliniek vanwege vage pijn in mijn onderbuik die al een aantal weken duurt. Al na een half uur drong het besef door dat dit wel eens een heel lange dag zou kunnen worden. Na 3 kwartier wachten en 10 minuten vragen van de dokter beantwoord te hebben die variëren van ‘menstrueer je regelmatig’ tot ‘Wat vind je van Peruviaanse mannen?’ mag ik een urinetest doen en een echo.  De urinetest is een makkie aangezien ik expres alles heb opgehouden (altijd anticiperen).  Na een half uur wachten bij de echokamer krijg ik te horen dat de echo met een VOLLE blaas gedaan dient te worden.  Ja hèhè, dat gaat nu dus niet meer.

Terug naar het lab en met 5 glazen water in mijn mik wachten op de uitslag van de urinetest. Waarom werpen de overige wachtenden toch constant steelse blikken op mijn consult-papier? Als ik het papier omdraai blijkt waarom. Op de achterkant van het papier is een levensgrote piemel getekend. De dokter heeft waarschijnlijk voor mij zijn consult-blok  gebruikt om een mannelijke patiënt uitleg te geven over zijn urinewegen. Nice.

Als het verplichte half uur om het water te laten zakken bíjna om is, zegt de jongen van het lab: ‘o, maar voor die echo moet je wel 2 à 3 liter water drinken, pak rustig nog maar 10 glazen!’ Grapjas.  Na 15 glazen water en weer een half uur wachten klop ik aan bij de echokamer. Naast de echomeneer is daar ook een meneer met een soort drilboor in de weer. ‘Nee helaas, het kantoor wordt nu even verbouwd, vanmiddag om 3 uur mag u terugkomen’  zegt de echomeneer. Om 3 uur moet ik werken, zeg ik, en dus mag ik om half 2 terugkomen. Maar dan moet ik wel om 1 uur opnieuw een sloot water wegwerken.

Zo gezegd zo gedaan:  drinkje drankje slikje slokje, en stipt om  half 2 ben ik terug. Als ik na wederom een halfuur wachten eindelijk aan de beurt ben en de echo-juffrouw haar echo apparaat in mijn met gel ingesmeerde overvolle blaas duwt, spuit het water dus zowat uit mijn oren. Op de tv zie ik mijn binnenste in zwart-wit verschijnen. “Je hebt cysten in je eierstokken” zegt de juffrouw droog. De rest van het verhaal herinner ik me niet meer aangezien ik ineens heel zeker weet dat ik ooit BEEBIES wil en plots heel bang ben, hoewel ik eigenlijk niet precies weet wat een cyste is, dat een ongewild object IN MIJN EIERSTOKKEN wel eens roet in het spreekwoordelijke eten zou kunnen gooien.

“Gelukkig” blijkt een paar weken en een paar onderzoeken in een andere kliniek later, dat ik helemaal geen cysten heb, maar een ontstoken eileider (o nee toch niet). Het is een parasiet (grapje!) of anders bacteriën (nehhhhhh).  Maar goed, dat was later pas, voor dit moment mag ik met de uitslagen en een setje zwart-wit foto’s van mijn binnenste weer terug naar de dokter die me de vrouwelijke anatomie uitlegt alsof ik een kleuter ben en me doorstuurt naar de prikzuster.

Onder  het toeziend oog van de schoonmaakster op het krukje naast me, boort de zuster de naald in mijn linkerbil.  De prik doet best pijn, maar haalt het niet bij de pijn in mijn hand, waarin mijn tandafdrukken de volgende dag nog steeds te zien zijn. Maar goed dat ik dan nóg een prik mag halen, heb ik een beetje afleiding van de pijn in mijn hand.

“Zal ik’m in je linker of je rechterbil zetten?” vraagt de zuster  de volgende dag en ineens zie ik de scene van ‘City of God’ voor me waarin een jongetje mag kiezen of ‘ie in z’n hand of in z’n voet geschoten zal worden.

Jammer genoeg is de leuke schoonmaakster er dit keer niet om mijn aandacht af te leiden. Gelukkig compenseert de prikzuster dit door me te amuseren met verhalen over de avondrepetities van het ziekenhuis personeel voor de carnavalsoptocht. En terwijl ze de naald in mijn rechterbil boort,  zie ik de dokter voor me die in traditionele klederdracht in de optocht mee huppelt terwijl hij liedjes zingt over plasbuizen en eierstokken. Ha.