Ayacucho, Peru

‘Kom jij die Nederlandse jongen opzoeken, Joran van der Sloot?’ vraagt de serveerster. Het eerste gesprek  dat ik voer in Peru, afgezien van een discussie met de taxichauffeur vanaf het vliegveld over vrouwen achter het stuur.  ‘Uhh nee… dat zat eigenlijk niet in mijn planning’ zeg ik terwijl ik mijn kauwgum in een servetje vouw. ‘Ja maar jullie komen toch uit hetzelfde land?’ Daar heeft ze een punt. ‘Hij heeft wel 2 meisjes vermoord’ werp ik tegen. ‘Ja maar jullie komen toch uit hetzelfde land?’ herhaalt de serveerster. Ze kijkt daarbij zo vanzelfsprekend dat ik even begin te twijfelen aan mezelf. 

Het afscheid van Costa Rica was nog best moeilijk. Niet in de laatste plaats omdat ik een dag voor vertrek ineens mijn paspoort kwijt bleek te zijn. Die overigens door neef K. teruggevonden werd onder mijn bed, waar ik al 5 keer gekeken had.

Helaas kon niet voorkomen worden dat iedereen in San José gealarmeerd werd, ooms en vrienden hun auto’s en kantoren uitplozen en ik alles tot aan de kussens van de stoelen van de wachtkamer van het ziekenhuis waar ik geweest was overhoop had gehaald. Gelukkig viel dit voorval zo ongeveer samen met mijn afscheid en was iedereen bijzonder vergevingsgezind. De familie had de avond voor m’n vertrek een afscheidsetentje georganiseerd, compleet met een Uruguayaanse kok en een overvloed aan hapjes, knuffels en zoenen. De avond daarvoor hadden we met de collega’s van de Universiteit een afscheids bbq georganiseerd, en ik heb last minute nog 2 enorme appeltaarten gebakken, opdat iedereen tenminste 1 legitieme reden zou hebben om me keihard te gaan missen.

(Klikken = uitvergroten)

Na een weekendje Lima pak ik de nachtbus naar Ayacucho en als de actiefilm met het  volume op standje herrie is afgelopen val ik heerlijk in slaap. Midden in de nacht wordt ik wakker van een schok. Een moment later komt een meneer ons vertellen dat we met z’n allen de kou in mogen: de bus zit vast in de modder. Regenseizoen: AGAIN!! Als ik een planning had gehad had ik mijn trip achterstevoren moeten plannen.  Bij gebrek aan een planning wordt dat dus regenlaarzen en een windjack kopen.

Bij aankomst  in Ayacucho maak ik kennis met Alanya, de directrice van Los Cachorros (de Puppies) een opvangcentrum voor straatkinderen. Hier zal ik de komende maanden het project Calle tv (straat tv) voort gaan zetten.  Ze neemt me mee naar het huis waar direct een jochie van een jaar of 8 op m’n rug springt. Even later geeft een ander jongetje me een knuffel  en zegt ‘jij bent mijn meisje hè’. Ik probeer nog uit te leggen dat ik niemands meisje ben, maar die boodschap komt niet echt aan. Als een derde jongetje wat hardhandig aan mijn arm begint te trekken om me iets te laten zien roept hij fel: ‘Laat mijn meisje met rust!’ en ik besluit mijn nieuwe status voorlopig  maar te accepteren.

De rest van de week staat in het teken van het leren kennen van de organisatie, meelopen met de overige collega’s & vrijwilligers en de voorbereidingen voor Carnaval. Het contact met de kinderen verloopt veel leuker & gemakkelijker dan ik verwacht had. Al deze kinderen wonen hier omdat ze thuis niet terecht kunnen, veelal vanwege huiselijk geweld, alcoholisme, misbruik en wat voor rottigheid meer je voor een kind kunt bedenken.  Ze hebben dus  zo jong als ze zijn al behoorlijk wat bagage verzameld, inclusief geweld, drugs & criminaliteit. Ik was dan ook op het ergste voorbereid en wellicht komt dat ook nog, maar deze week waren de jongens vooral enthousiast, respectvol & gewoon lief.

In de korte tijd dat ik hier ben heb ik al enorm veel respect gekregen voor alle medewerkers hier.  Er wordt op zo’n leuke, goede manier gewerkt aan een veilige omgeving waarbij het initiatief echt bij het kind zelf ligt. En ook de nodige zelfspot ontbreekt niet. Zo wordt tijdens de repetitie van het Cachorros lied voor de carnavals optocht spontaan de tekst “wij dansen en zingen voor het carnaval” verbasterd tot “wij dansen en zingen voor  wat Terrokal “(lijm  die de kinderen op straat snuiven). Al snel blijkt dat je constant alert  moet zijn: Terwijl de een probeert de kauwgum uit je broekzak te jatten pikken 2 anderen het eten uit de keuken en gaat een derde met de spullen van een vierde aan de haal. Eén moment van onoplettendheid en je hebt een trosje Cachorros aan je nek hangen, of je krijgt de kieteldood.

Jammer voor Joran, maar voorlopig heb ik mijn handen vol aan deze lieve ‘crimineeltjes’…