San José, Costa Rica
‘Mijn vriendin kan echt niet rijden’ waarschuwt neef G, ‘ik heb haar al gezegd dat als ik haar examinator was, ik haar onmiddellijk zou laten zakken.’ Uit de mond van iemand die ons de maand ervoor nog met auto en al achterop een motor parkeerde, vind ik dat vrij verontrustend klinken. Maar goed, het is voor ons beiden het laatste weekend in Costa Rica: De neef gaat weer terug naar het koude Duitsland en ik ga na het afronden van een leuke & hectische videoklus het Peruaanse Andes gebergte in. Een laatste dagje strand is dus erg welkom.
De laatste maanden waren sowieso vrij druk , hectisch, impulsief en fantastisch eigenlijk. Aanvankelijk was het plan een week of twee in Costa Rica te blijven. De eerste week daarvan bij de familie van Jordi, een vriend die ik nog kende van het begin van mijn reis. Wist ik veel dat dit inhield dat ik door de grootste en leukste familie van Costa Rica geadopteerd zou worden?
Naast de standaard huishouding (vader, moeder, broer, zus, oma, neef) blijken er voor de feestdagen nog 2 tantes uit New York over te vliegen, neef G. uit Duitsland, een vriendin uit Spanje, een man of 30 uitbundige familie uit San José die het huis standaard als uitvalsbasis blijken te gebruiken en voor ieder bezoekje bakken met eten meesjouwen en dan nog vrienden en kennissen natuurlijk. Ook mijn vriendin Iris die even overgevlogen is voor de feestdagen wordt meteen hartelijk in de familie opgenomen en vertrekt na 2 weken diep onder de indruk met een berg uitnodigingen voor toekomstige bezoekjes aan Costa Rica, New York, Duitsland en Barcelona.
Opnieuw vat ik het plan op om te vertrekken, als er ineens een onverwachtse videoklus op mijn pad komt. Of ik misschien heel Costa Rica door wil reizen om een aantal promotievideo’s te maken voor een reisorganisatie? NICE!! De familie staat erop dat ik bij hen blijf logeren, ook al vertrekt Jordi die week voor 4 maanden naar New York en vader & moeder voor een maand naar Europa. Wel moet ik beloven wat ‘Hollandse’ pasta en appeltaart in de vriezer achter te laten… Zo gezegd, zo gedaan.
De videoklus is te gek: vulkanen, nationale parken, zon, zee, wilde dieren, heetwaterbronnen, kabelbanen, luxe hotels & leuk gezelschap. Bovendien ontzettend veel geluk met het weer, wat erg mooie plaatjes oplevert –het resultaat is hier te bekijken-. Van het geld van de klus kan ik precies een tweedehands MacBook Pro kopen voor de montage en ik ben zó blij met mijn nieuwe aanwinst dat het bijna gênant is.
Drie weken later zijn alle video’s af en zit ik in de auto terug van een laatste dagje aan het strand. Het meisje achter het stuur blijft dappere pogingen doen de motor draaiende te houden onder het rijden. Nog voor we die ochtend San José verlaten hadden was de motor al drie keer afgeslagen. In de loop van de dag is dat aantal opgelopen tot maar liefst 9 (NEGEN!!) en dan begin ik nog maar niet over de capriolen op de snelweg die de tante naast mij nog net geen hartverzakking bezorgen. Voor de ontspanning had ik wellicht beter een andere dag invulling kunnen kiezen, maar wat is het strand heerlijk, wat is Costa Rica mooi en wat ben ik dol op deze familie.
PURA VIDA!!
