Brisbane, Australië

Vandaag voel ik mij een paddestoel. Dit bedacht ik mij toen ik vanochtend de douche uitstapte en in de spiegel de witte stippen op mijn roodverbrandde rug waarnam, daar waar de vervellingsfase reeds was ingetreden.

Het leek me een mooie openingszin om mijn langverwachte update mee te beginnen: prikkelend, fantasierijk en toch waar. Het moest een inleiding worden tot de post die ik al zo`n 2 maanden uitgesteld heb. De post waarin ik zou gaan vertellen over de rest van mijn spannende lift avonturen in het zuider kiwi eiland, waarbij ik o a meegenomen werd in een heuse porsche (porsche 928, 5l V8 motor aan de voorkant ipv achterkant, dit schijnt zeer belangrijk te zijn oh ja en hij was rood)

Verder zou ik uitwijden over m’n terugkomst in Melbourne, het bezoek van mijn ouwelui en hoe zij hun leven in mijn handen legden door zich door mij rond te laten rijden in een 6,5 x 3m grote Campervan. Hoe we op oudjaarsdag in Sydney aankwamen en geen camping meer konden vinden (da’s logisch) en ik toen met mijn SuperSocialSkills een plekje wist te fixen bij iemand in de achtertuin aka landgoed. Hoe de camper het begaf evenals mijn moesjes kies na een onontpitte olijf en alle tandartsen dicht waren (ja OOK de emergency).

Misschien had ik zelfs wat kunnen vertellen over Byron Bay, mijn -vergeefse- pogingen te leren surfen zonder mijn bikini te verliezen en mijn verblijf bij een oldschool hippy voor 2 weken in een kamer met wietplanten onder mijn raam, jamsesies op het balkon en kakkerlakken in mijn tas, bed en  slaap- & broodzak. Helaas is van dit alles niets te recht gekomen, aangzien ik op dit moment alleen maar over mijn frustraties kan schrijven: burreaucratische hokjesmensen!! GRRRRRRRRRRRR

Ben je momenteel stressgevoelig dan raad ik je aan het lezen NU te staken. Tha Jude is op dit moment al haar energie, geduld en tijd aan het omzetten in een indonesisch visum. Als dank voor de kolonisatie is Nederland nu een van de ENIGE landen die dit visum überhaupt nodig hebben voor een kort verblijf… voorouders, bedankt.  Ik ben al 3 dagen hokjes aan het bezoeken en de meeste mensen willen niet erg meehelpen. vandaag was ik voor de derde keer bij het indonesie consulaat in Brisbane, deze keer voor een aanvraagformulier dat ik naar Melbourne op moet sturen aangezien ze het hier niet kunnen (wat DOET  die vrouw daar in Godsnaam de ganse dag????!!!) Toen vertelde ze mij doodleuk dat ik naar sydney moest. Ik zeg dat ik niet meer in Sydney kom dus dat ik het in Melbourne wil ophalen. Zij zegt doodleuk dat ze in Melbourne geen indonesisch consulaat hebben. Ik zeg dat een vriend daar vorige maand ZIJN visum heeft gehaald dus dat dat wat gek is. Zij belt haar vriendin op de begane grond (wij bevonden ons op de 17e) en informeert of er een indonesisch consulaat in Melbourne is en praat vervolgens nog en kwartier over waar ze na het werk wat gaan drinken en met wie en dat het alweer bijna zover is (het is  15:00u) Vervolgens vertelt ze mij dat ik anders mijn formulier ook naar Melbourne kan sturen JA DUHHHHHHH  daarvoor kom ik hier ik wil graag een aanvraagformulier voor Melbourne want de vorige keer kreeg ik er een voor Sydney!!!!!

“Ohhh uhhh DIE HEBBEN WE NIET.” Ik klim over de balie, trek haar aan haar strik en spuit de net gekochte bus haarlak leeg op haar hoofd en plak haar naambordje erop (ondersteboven) om het geheel af te maken stop ik 2 vulpennen in beide neusgaten. dat lucht op. … Oh sorry, zei u iets? “Ja, of ik verder nog iets voor je kan doen” zegt de dame en ik ontwaak uit mijn geweldadige maar zeer bevredigende dagdroom. Nee hoor danku vriendelijk zeg ik en met een glimlach draai ik me om. Of wacht, misschien toch, weet u of ik het Sydney formulier kan gebruiken voor een aanvraag in Melbourne?? De vrouw haalt haar schouders op. “Nee sorry, dat weet ik niet”… ZUCHT…  Beetje naïef dat ik die vraag überhaupt nog stel natuurlijk. Maar goed. Zij zit in een glazen hok op de 17e verdieping en ik reis de wereld rond. En die gedachte maakt HEEL veel goed

‘Nu we toch op de 17e zijn’