Copan Ruinas, Honduras
4:45 am Ik wrijf de slaap uit m´n ogen in de donkere taxi. De volgende keer dat ik knipper is het ineens bijna licht en zit ik met nog zo´n 20 anderen in een minibusje dat me afzet bij de halte voor de Chickenbus naar de Hondurese grens. Eenmaal in de bus begint m´n maag wakker te worden, juist op het moment dat een jongetje met een lading bananen de bus inkomt. “Hoeveel voor één?” 10 Cordobas (35 cent). Best veel, denk ik nog maar aangezien ik toch van m´n kleingeld afwil betaal ik maar. Om vervolgens verbouwereerd achter te blijven met één hele zak bananen. Hahaha, SUKKEL!!

Bij de grens  is het bus uit, fietstaxi in, paspoortcontrole, fietstaxi uit, in de rij, betalen om Nicaragua uit te mogen, opnieuw in de rij om geld te wisselen, fietstaxi in, paspoortcontrole, brug over, nog een keer paspoortcontrole, fietstaxi uit, in de rij, betalen om Honduras in te mogen, fietstaxi in, paspoortcontrole en oh hèhè, we zijn bij de bushalte aan de andere kant van de grens. Welkom in Honduras!!

De bus naar Tegucigalpa (de hoofdstad, waar ik moet overstappen) blijkt om 9:30 te gaan. Relaxed: nog maar een half uur. Nou nog een toilet vinden. O, die is er hier een …dat wil zeggen, een gat in de grond zonder deur of whatsoever… Onder het mom van “als je moet dan moet je” doe ik een turboplas en handel snel even wat vrouwenzaken af. Net als ik m`n broek ophijs en weg wil lopen komt een jongeman me vertellen dat ik wel goed m`n handen moet wassen. Wat een giller. Ik bedank ´m voor de goede raad terwijl hij quasi nonchalant ook nog eens een handdoekje tevoorschijn tovert. Het blijkt de ronselaar van de bus naar Tegucigalpa te zijn. Mooi. Kan ik de komende 6 uur in ieder geval m´n Spaans oefenen.

14:00 Op de voorruit vande bus wisselen  stickers van Jesus, Maria, Tweety en het playboy konijntje elkaar af. De rit wordt opgeluisterd door een bonte mix van 80`s en 90`s hits. Succesverzekerd, moeten ze gedacht hebben want de eerste 3 uur blijft hij op repeat staan. Hoewel het na 1,5 week non-stop Reggaeton redelijk verfrissend is wat anders te horen, komen Madonna, de BeeGees en zelfs de Ghostbusters me na 3 uur behoorlijk m´n neus uit.

19:00 Voor zover ik kan beoordelen in de uren dat ik wacht op de nachtbus naar Copán is Tegicigalpa een gore en lelijke stinkstad (excusez le mot) & ze zijn waarschijnlijk niet echt gewend aan blanke meisjes hier, afgaande op de “PSSSSSST”s, “SSSHHHHH”s, “TSK-TSK”s, “WheetWhiew!”s “Venga, mi amor!”s en “Helloooooooooow”s. DAMN!! Ik had ze op moeten nemen en er een Reggaeton-beat onder moeten zetten: dàs pas Cultureel Erfgoed!

20:00 De Tering!! Blijkt die bus ineens niet tot aan Copán Ruinas te gaan, maar een uur ervoor te stoppen. En niet om 5:00 am, zoals ik dacht (m.a.w. als het licht wordt) maar om 03:00 am. De eerste bus van daar naar Copán Ruinas, díe gaat om 05:00 am. Dat dan weer wèl (Aaah dus dát was wat die mevrouw bij het loket zei? fukkerdefuk, slome allochtoon die ik ben). Goed dat m`n moeder het niet weet.

En goed ook, dat er twee supersympathieke meneren van 70+ zijn die zich zorgen om mij maken: Benny & Theofiel (klinkt als een komisch duo, I know). Zij drukken me op het hart niet bij de eindhalte uit te stappen, waar het nogal onveilig schijnt te zijn, maar iets ervoor. Daar zit namelijk een tankstation waar rond dat tijdstip nog wat mensen zijn zodat ik in alle veiligheid 2 uur op m´n bus kan wachten :s. Het is -nogmaals- erg goed dat m´n muti het niet weet. Was het maar vast morgen…

2:30 am Met een “Meisje, hier is je halte!” wordt ik gewekt. Ja hoor, de bus zal eens een keer te vróeg zijn… Slaapdronken rol ik de bus uit en besef: Fokking hell, het is 2:30 am en er is absoluut NIEMAND hier. Dat wordt een lange 2,5 uur.

In stilte vervloek ik de loketbitch van de busmaatschappij. Stomme trut. Je ziet toch dat ik een domme tourist ben? Leg het dan desnoods 4 keer uit! Even overweeg ik te gaan stampvoeten: Waar zijn GVD al die mensen die me beloofd waren?? Iemand! Regel het! NU!!

Maar dan blijkt de man die me met mijn tas hielp ook hier te moeten wachten op de 05:00 am bus. En van achter het pompstation komt ineens het meest coole personage tevoorschijn gewandeld. Het is de Spaanse versie van Wicor Telkamp (from the shoeshop) met een enorme cowboyhoed.

Een paar minuten later komt daar nog een tuk tuk-jongen bij die ook nog eens muziek bij zich blijkt te hebben. En zo wordt het toch nog beregezellig. Voor zover een verlaten & donker pompstation beregezellig kan zijn, uiteraard.

Om 04:10 am beginnen de eerste auto´s binnen te druppelen & blijkt de tuk tuk-jongen ineens ook pompbediende te zijn. Stipt om 05:00 am rijdt een minibusje voor met het opschrift Copán Ruinas. Fijn. Na 24 uur ben ik wel toe aan een bed.