San Ignacio, Belize

Hoewel iedereen me vertelt dat het wel mee zal vallen, vind ik het best berespannend. In Holland heb je af en toe een stevig windje, maar een orkaan met een heuse naam, da’s toch wel even andere koek!* En nu zit ik ineens in een deken gewikkeld op de bank bij de familie Caballeros in San Ignacio, Belize, die me voor 3 dagen geadopteerd hebben. Samen met Max & Patty, hun dochters Melany (6), Nicol (5), oma en neef Zair zit ik bij de radio af te wachten wat een storm genaamd Richard zal gaan doen en te hopen dat hij in ieder geval het golfplaten dak heel zal laten. 

Terwijl Patty koffie zet, oma voor zich uitstaart en de mannen het huis stormklaar maken en schuilende Tarantulas vangen, speel ik met de meiden ‘ik zie ik zie wat jij niet ziet’ in het donker en bedenk hoe bijzonder het is dat ik nu weer hier beland ben. Ik geniet nog steeds met volle teugen van alle leuke verrassingen die deze reis me brengt. Een onverwachtse ontmoeting met een oud-klasgenoot, daaruit voortvloeiend een leuke videoklus voor Niños de Guatemala in Antigua, een fotograaf die me voor niets zijn kantoor en montage apparatuur ter beschikking stelt, m’n verjaardag met een groep te gekke mensen om me heen en na het harde werk & harde feesten in Antigua een weekje heerlijk relaxen in Lanquin (again!!).

Na een week van hangmatten, zwemmen, riviersurfen, hiken, tuben,** zelfgemaakte bitterballen (YEAH!!) bierspelletjes en heel veel lezen is het weer tijd om de Zephyr lodge te verlaten. Samen met Annemiek van Niños de Guatemala, haar hond Chipotle en haar 4×4 Suzuki Sidekick vertrek ik richting de volgende bestemming: Rio Dulce. We nemen expres de ‘onbegaanbare’ weg, omdat die  fabelachtig mooi schijnt te zijn. En gewoon omdat het kan natuurlijk: waar heb je anders een 4×4 voor?

De route blijkt inderdaad adembenemend. Als ik aan het eind van de dag denk dat ik niet meer moois in me op kan nemen voor vandaag, volgt er nog een boottocht door het donker over een rivier omrand door flikkerende lichtjes die in het water weerkaatsen. De tocht leidt naar een hostel op palen in de jungle. Meer moois kan ik niet aan en ik val direct in slaap.

En voor ik het weet is het alweer tijd om verder te gaan: Annemiek en Chipotle naar Antigua met de sidekick en ik naar Belize City met de bus. Het laatste stuk voor de grens blijken er geen bussen meer te gaan en omdat ik te ongeduldig ben om een nacht te wachten ben ik overgeleverd aan een taxichauffeur genaamd Melvin. Melvin wil me heel graag komen ophalen als ik ooit weer langs dezelfde weg besluit terug te komen uit Belize. Daarom geeft hij me zijn kaartje en zegt wel 100 keer ‘remember my name!’ waardoor ik een moeilijk te bedwingen drang voel om na iedere keer heel hard “FAME!!” terug te gillen. Melvin vertelt over zijn kinderen en meldt tussen neus en lippen door dat het goed voor mij zou zijn af en toe eens een avontuurtje te hebben met een andere man. Zolang mijn zojuist ter plekke verzonnen vriendje er niet van weet hoeft dat helemaal geen probleem te zijn volgens hem. Bulderend van de lach slaat hij me op mijn knie terwijl ik in gedachten zijn kaartje in de fik steek en mijn ter plekke verzonnen hond op hem afstuur.

Bij de grens wacht nog meer irritatie in de vorm van een kruisverhoor met een stoicijnse jongeman. Aangezien ik niet echt een bevredigend antwoord heb op de vragen wat ik kom doen en hoe lang precies, moet ik met een quasi intimiderende bitch mee een hokje in om dezelfde vragen NOG een keer te beantwoorden. Voor ik het hokje verlaat zegt ze ook nog eens dat ik niet naar het eiland Caye Caulker (waar ik heb afgesproken met vriendinnen) moet gaan omdat er een orkaan op komst is… Ook dat nog!

Moe en een tikkie chagrijnig kom ik in San Ignacio aan, waar de laatste bus naar Belize City net vertrokken blijkt en de tourist info gesloten. Een jongeman wijst me een donker steegje en adviseert me te vragen naar Max. Als ik aan het eind van het steegje een drukke straat insla, bots ik bijna tegen een net iets te vlotte kerel op. “Hallooooo!!  Waarmee kan ik je helpen?” -Ik zoek Max. “Well, you just found him!”

Max blijkt de eigenaar van MAXimum Adventures, met aspiraties om zijn huis tot hostel om te bouwen. Om alvast zijn gastvrijheid te demonstreren nodigt hij me uit bij hen te komen logeren en nadat ik kennis heb gemaakt met de rest van de familie besluit ik met ze mee te gaan.  Aangezien vanwege de dreigende storm alles platligt maak ik me een paar dagen nuttig met allerhande klusjes in en om het huis en spelen met de meiden en hun neefje Angel.

Ondertussen komt Richard steeds dichterbij. Die zondag is alles vroeg gesloten uit voorzorg. Als we na het avondeten aan het afruimen zijn, bedenkt Max ineens dat hij het reclamebord bij het kantoor buiten heeft laten staan. Met de hele familie rijden we naar het centrum. Bij kantoor aangekomen, wurmen we ons met zn 7en rond de tv. Op kantoor is namelijk -in tegenstelling tot thuis- tv met kabelverbinding, zodat we kunnen zien wat Richard aan het bekokstoven is. Hij blijkt recht over Belize te trekken en zal ons in een paar uur bereiken. De vraag is of zijn kracht gaat af- of toenemen en of het oog van de storm recht over ons heen zal gaan of ons  zal passeren.

Op de terugweg naar huis wordt nog een paar keer gestopt voor het huis van vrienden en bekenden om even te toeteren en vanuit het raam naar elkaar te schreeuwen: Klaar voor de storm?? Yep! Alles klaar, jullie?! Alles onder controle! Later Bro! Als we onderweg nog even bij de supermarkt stoppen om wat reserve batterijen te halen gaat plots het licht uit. In het donker spoeden we ons naar huis. Eenmaal binnen blijken wij niet de enigen te zijn die dekking zoeken: het huis zit vol met beestjes, gecko’s en als klap op de vuurpijl 2 tarantulas die door de mannen snel onschadelijk gemaakt worden. Ik krijg een dekentje en een hoofdlamp en installeer me met de mannen op het bankje voor het huis. Alles is pikzwart. Voor de gelegenheid veroorloof ik het me een peukje mee te roken, want dit  voelt toch een beetje als een soort inwijding in iets heel spannends en onbekends. De meiden zijn na een laatste potje ‘ik zie ik zie wat jij niet ziet’ naar bed gegaan en oma & Patty ook.  Via een roze transistorradiootje volgen we het laatste nieuws.

Plots laat een rukwind het dak kreunen en grommen & stort het water met bakken naar beneden. “Het is begonnen” zegt Zair met een scheve grijns…

Een paar keer die nacht wordt ik wakker op de bank, als er takken of iets anders groots op het dak kletteren. Soms lijkt het net of een groot beest met het huis wil spelen en iedere keer vraag ik me af of het nu echt gaat gebeuren, wat ‘het’ dan ook precies in moge houden… En voor ik het weet wordt ik opnieuw wakker, maar deze keer van de haan. Ik loop naar buiten en de zon schijnt. De wind is gaan liggen en alleen de geknakte Bananenboom naast het huis en wat rondslingerende takken herinneren nog aan Richard. De radio meldt ons dat het oog van de storm is ons  bovenlangs gepasseerd is, waardoor de schade hier redelijk beperkt is gebleven. De radio meldt ook dat ze niet overal in Belize zo’n mazzel hebben gehad als wij. Maar ja, niet iedereen kan geadopteerd worden door de familie Maximum Adventure…

* Ik ken mensen tegen wiens winden je ‘U’ zegt, maar da’s weer een ander verhaal
** Chillend in een rubberband de rivier afkabbelen

*** scroll over foto’s voor onderschrift! ***