Lanquin, Guatemala
Met een ‘Jij moet hier overstappen!’ schrik ik wakker. Ook goeiemorgen, buschauffeur. Antigua is blijkbaar nog steeds bekender dan Lanquin -nóg wel-, want ik wordt als enige de bus uitgebonjourd in El Rancho. Terwijl ik nog even sta te beseffen waar ik nu eigenlijk ben komt er een jongen met een vaag bekende kop op me af. Het blijkt mijn buurman uit de bus te zijn, die me m’n boek komt brengen dat ik in mijn staat van halfbewustzijn ben vergeten. HELD!! Om de tijd te doden tot de volgende bus vertrekt doet de ronseljongen een niet-zo-heel-subtiele poging me te versieren. En stopt daar onmiddelijk mee zodra ik mijn leeftijd zeg.

De rest van de reis slaap ik vooral. De afgelopen weken waren behoorlijk druk en hectisch en een “lang weekend” (do-di) chillen in Guatemala is dan ook meer dan welkom. Een vriend van vrienden uit Dongen bleek een hostel te zijn begonnen op een dag reizen van Copan Ruinas en aangezien alle reizigers die ik ontmoet heb die daar geweest zijn op z’n zachtst gezegd lyrisch waren, leek me dat een mooi excuus voor een uitje.

De laatste overstap die middag krijg ik de beste plek in de bus: naast de chauffeur. Het uitzicht is zo gruwelijk mooi dat dit het de reis alleen al waard maakt. Met een grijns op m’n hoofd zak ik onderuit terwijl een klein Guatemalteeks meisje met haar hoofd op mijn armleuning met de radio mee zit te zingen. Mooie muziek: wat héérlijk na alle hoempapa waarmee mijn Copaanse buren me van weerskanten dagelijks proberen dood te gooien: de één ‘s ochtends, de ander ‘s avonds. Mijn weekend kan nu al niet meer stuk.

Bij het hostel aangekomen blijken de reizigers geen woord teveel te hebben gezegd. Zodra je de hoek omkomt lijkt de Zephyr Lodge als een eiland uit het dal op te rijzen, waardoor je vanaf elk plekje van het hostel  een adembenemend uitzicht hebt: Mijn bed heeft uitzicht op een prachtig dal. De (warme!) douches kijken uit op een wonderschoon dal en in de grote spiegel bij de toiletten zie je… jezelf, met op de achtergrond een schitterend dal. Wat een plaatje. Ik krijg er gewoon dorst van en bestel een biertje. Als ik mijn naam noem voor de rekening, hoor ik ineens: “JA, uit Dongen hè!” Haha, hallo Dave, Tessa & Jeroen! Zit je aan de andere kant van de wereld, kom je een delegatie Dongenaren tegen. Keigezellig : )

Na een dagje lekker niiiiiiiiks -beetje naar het dal staren enzo- en een dagje spectaculaire grotten en watervallen in Semuc Champey, zit ik juist te bedenken wat ik de volgende dag zal gaan doen als Thomas “van het hostel” met de oplossing komt: Riviersurfen bij hen in de achtertuin. Rivier + touw + surfplank = een kruising tussen surfen en wakeboarden. HOE VET?!

Door de zware regenval stroomt de rivier de volgende dag behoorlijk hard. Thomas legt uit hoe het werkt. “Als je valt”... en verder komt hij niet want op dat moment wordt ik getackled door een uitstekende wortel en val languit voorover het water in. “Sorry, wat zei je?” Vanaf de kant word ik hartelijk uitgelachen. Dankjewel Jeroen.

Uiteindelijk blijkt het beter te gaan dan ik had verwacht en ook redelijk verslavend. Daarom besluit ik ook m’n laatste dag met de surfplank door te brengen. De schrammen, bulten en spierpijn van de grotten &watervallen worden die dag verdrievoudigd maar op zich zie ik er niet echt anders uit dan tijdens een gemiddeld ijshockeyseizoen en het is het ook meer dan waard.

En voor ik het weet is het ineens alweer dinsdagavond en zit ik na 6 keer overstappen achterop een pick-up die me een lift geeft van de grens terug naar Copan. Samen met twee Amerikaanse jongens die ik toevallig de eerste dag in Lanquin ontmoet had. Hoewel er wat wolken zijn is de lucht bezaaid met sterren en na een lange dag in klamme bussen is de frisse wind in je haar het fijnste wat er is. Als ik om me heen kijk zit iedereen met eenzelfde slome grijns voor zich uit te staren. Perfect einde van een heerlijk weekend.