Lanquin, Guatemala

Met één hand hang ik aan een touw, terwijl ik met de andere hand in het donker probeer het kaarsvet uit m´n decolleté te plukken. Even verderop klettert een waterval omlaag. Ik kan ´m al wel horen, maar nog niet zien. Omdat ik in een eigenwijze poging vast vooruit te gaan (toch spannender : ) m’n knieen redelijk gebutst heb, besluit ik maar te wachten op instructies van Carlos, de gids. Met zijn hoofdtooi van reservekaarsen hijst die zich juist achter me op uit het water en zegt dat ik vooral links moet blijven omdat rechts grote rotsen onder water zitten. Ik geef mezelf een schouderklopje voor het wachten.

Ik laat het touw los en begin met één hand tegen de stroming in te zwemmen, terwijl ik met de andere probeer mijn kaars droog te houden. Wat is het mooi! Met open mond kijk ik naar de stalactieten en stalagmieten die vanaf het plafond en langs de wanden omlaag en omhoog rijzen. “Dit is een grote penis” “Kijk, nog een penis” “dit hier is de kleine witte penis”. Bedankt Carlos, voor de uitleg.

In de waterval blijkt een stalen ladder te zijn gebouwd. VET!! Natuurlijk is mijn kaars niet waterval proof en dus sta ik even later als een verzopen katje in het pikkedonker te wachten tot de andere vier ook uit de waterval gekropen komen. Dankzij een in plastic gerolde aansteker uit de hoofdtooi van Carlos, kunnen  de kaarsjes weer aan en kan ik van de gezichten om me heen aflezen dat de rest net zo hard aan het genieten is als ik. Of in ieder geval bíjna zo hard.

Door de zware regenval van de afgelopen tijd is de stroming extra sterk, wat de tocht behoorlijk spectaculair maakt. Dat blijkt ook wel als één van de andere 3 meiden misstapt, uitglijdt en in haar val die arme Carlos meesleurt, het donker in. Daar zit je dan, ergens midden in een donkere grot in Guatemala, zonder gids, in je bikini, met een half kaarsje. Er zijn gunstiger omstandigheden te bedenken. Net als ik me zorgen begin te maken verschijnen  de twee verloren schaapjes echter lachend om de hoek. “Toch fijn dat ík een keer niet de lul ben” denk ik. En stoot prompt mijn hoofd tegen een penis stalactiet.

Als we na ruim 2 uur het daglicht weer zien, blijkt iedereen redelijk onder de schrammen en butsen te zitten. Maar ja, je krijgt ook niet iedere dag de kans in het donker van rotsen te springen en door watervallen te klimmen.