Copán Ruinas, Honduras

Als de motortaxi ons dropt bij de basisschool besef ik: “F**k. Vergeten naar de wc te gaan”. De dorpen waar we komen zijn  afgelegen en arm en ik, met mijn verwende page-billetjes, ben nou eenmaal niet gewend mijn derrière af te vegen met een afgekloven maïskolf. Ik kijk op m´n horloge en de moed zinkt me in de schoenen. Nog geen 08h00 en we zijn met ons theater/video project zeker nog wel de rest van de ochtend bezig. Bovendien heb ik net een pot thee achterover geslagen dus ik bereid me maar vast voor op het ergste…

De les verloopt soepel: Samen lezen en analyseren we ons script met de kinderen. Londin repeteert met de “stemacteurs” en ik bereid met de anderen de animaties voor: een soort platte poppenkast met poppen die bewegen op stokjes en aan touwtjes. Om 11 uur gaan we beginnen met de opnames dus daarvóór gelasten we even een kleine pauze in. Mijn blaas is nu de Baas en dirigeert me naar het toilet. Een attente juf vraagt of ik misschien papier wil terwijl ze ergens een enorme toiletrol vandaan tovert. Doe maar!! Nieuwsgierige kinderen drommen om me heen terwijl de juf een stuk papier voor me afmeet. Ik weet niet wat ze denkt dat ik van plan ben, maar met de hoeveelheid papier die ze gedecideerd voor me blijft afrollen, kan ik inmiddels een complete ziekenboeg verbinden. Bij iedere slag die ze maakt worden de ogen van de kinderen om me heen groter. Zo’n berg papier stop je ook niet even discreet in je zak en als ik me richting toilet begeef voel ik me weer net als vroeger op de camping. Met het verschil dat op de camping iedereen wel eens met een pleerol liep.

Bij de toiletten aangekomen blijken er twee zo defect dat er een hangslot op zit. De overige twee werken gewoon niet. Ik deins achteruit, maar mijn blaas is onverbiddelijk. Dus kies ik de minst rampzalige van de twee en, pogend niets aan te raken en mijn adem in te houden doe ik een plas op zo’n twintig kinderdrolletjes. In mijn haast vergeet ik het papier en sta net iets te snel op, waarbij mijn haar verstrikt raakt in een pleeborstel die daar hangt. Als ik het hokje uit tuimel staan de kinderen nog steeds belangstellend te kijken. Ik loop naar de gootsteen om m’n handen te wassen. HA! zal je net zien: geen water.  Ik loop terug naar het klaslokaal en eet mijn lunch. Ik zeg altijd maar: “Je moet je immuunsysteem wel een beetje scherp houden.”

De opnames beginnen wat stroef, maar als de kinderen de smaak eenmaal te pakken hebben gaan ze helemaal los. Bij de scène waarin er kaarsen en wierook geofferd moeten worden aan Chak, de God van de regen, vrees ik even dat heel het (papieren!) decor de fik ingaat, maar dankzij de alerte regengod (en een glaasje water) loopt het -letterlijk- met een sisssser af.  Ja, die Maya`s die wisten wel wat ze deden! (check het eindresultaat)