Copán Ruinas, Honduras.

Ongegeneerd vloek ik alles bij mekaar als ik m’n vinger brand aan een te korte lucifer omdat de kaars maar niet aanwil. Het is namelijk wetenschappelijk bewezen dat dat helpt (wist ik toch) en bovendien is de kans dat iemand me verstaat niet zo heel groot: Hoewel de spaanse RRR lekker rolt blijft vloeken in je moerstaal toch het lekkerst.

Buiten knettert, knalt en vloekt de donder minstens even hartstochtelijk en het regent zo hard, dat ik ieder moment verwacht Noach voorbij te kunnen zien drijven met een horde parende dieren.Bij wijze van uiteraard: de stroom is uitgevallen dus ik zie niet verder dan het licht van mijn schrale kaars. K**te ontwikkelingslanden ook altijd.

Nou ja, zoals een wijs man ooit zei:  ”elk voor heb ze tegen” . Weinig kans dat de GluurBuur zich met dit weer laat zien dus ik kan in ieder geval rustig douchen… bij kaarslicht. Weinig kans überhaupt dat de jongeman in kwestie zich ooit nog laat zien trouwens sinds hij na zijn ontmaskering kennis heeft mogen maken met de Yogamat van mijn zeer kordate -en sterke- buuf. HAHAHA arme sukkel! “Ja maar ik ga naar de kerk!” was zijn verweer. O nee DAN mag je natuurlijk in andermans badkamer lopen gluren. DUH!! Anywayz, schándelijk natuurlijk.

Wat ook schándelijk is (om maar even een bijzonder lullig bruggetje te maken) is het feit dat ik hier nu al een maand woon en nog steeds de Maya Ruines niet bezocht heb. Deze ruines zijn dè toeristische hotspot hier -vandaar ook de naam Copan Ruinas- en ze bevinden zich op loopafstand van m’n huis. Afgelopen weekend zou het dan eindelijk gaan gebeuren. Op vrijdagavond bleek het echter ineens tijd voor een girls night met film, pizza en uhh.. o ja: drank. Hetzelfde dus als een guys night alleen met andere films. Van de rest van het weekend staat me niet zo gek veel meer bij maar ik geloof niet dat ik, behalve mijn spiegelbeeld in de ochtend, nog andere Ruines gezien heb. Wél een spontane rondleiding op een organische boerderij door een archeoloog overigens, dus het was zeker geen weggegooid weekend (sowieso een contradictio in terminis).

Verder ben ik eindelijk met een ‘eigen’ project begonnen, wat wel heel erg lekker is. Samen met m´n Hondurese collega Londin doen we een educatief video/theater project over Mayacultuur, met kinderen van 5 verschillende Mayascholen in de buurt. Op iedere school doen we iets anders en behandelen we andere onderwerpen. Met de sommige groepen maken we een soort van animaties over thema’s als Goden, tempels en traditionele balspelen en  met een andere groep maken we een theatervoorstelling van een traditioneel Mayaverhaal. Daarnaast gaan we op alle scholen met de kinderen discussiëren met behulp van een maaaaaasterdope handpop:  Balam. Check de foto’s HIER.

Carin, kunstenaar & oprichter van Arte Acción, heeft meneer Balam in een middag geschapen, Londin bleek geniaal als interviewer en stem van mw. Balam en ik stond erbij, keek ernaar en zag dat het goed was… Althans, dat moet nog blijken want we hebben pas 1 sessie gehad, maar tot zover ben ik een kid in the candy store.

Daarnaast help ik een andere collega 2 dagen in de week met het geven van voet- en honkbal training aan kinderen uit de buitenwijken van Copán. Heb meteen de eerste training een onvergetelijke indruk achtergelaten door bij m’n eerste slag een homerun te slaan, vet trots binnen te stormen en van mijn grijnzende collega te horen te krijgen: “Loop nog maar een rondje, je bent vergeten het honk aan te raken”… Hijo de …!! Die jochies lachen natuurlijk. Tsja, sinds het Oelbert heb ik nooit meer een honkbalknuppel aangeraakt dus niet zo gek dat m’n kennis een beetje weggezakt is… Maar goed, dit vergeet ik vast nooit meer…

Verder geniet ik er ontzettend van om steeds vaker als ik ergens buiten schooltijd loop “Judith!” (lees: “Choediet!”) te horen en een bekend gezichtje te zien -waar ik overigens nog met geen mogelijkheid de goede naam bij kan plaatsen: Fernando, Hernando, Alfredo, Alberto, Marcelo…??)-. Het zijn stuk voor stuk boefjes, maar wel heel leuke boefjes. Ik denk dat ik het hier nog wel even uithoud.

Terwijl ik dit opschrijf springt het licht weer aan en zie ik de brandblaar die de lucifer op m’n vinger heeft achtergelaten. Ook de koelkast springt weer aan en ik pak een koud biertje als troost voor mijn vinger. Toch altijd weer grappig hoe blij verrast je kunt zijn als de stroom het weer wèl doet.