Copán Ruinas, Honduras.

Ongegeneerd vloek ik alles bij mekaar als ik m’n vinger brand aan een te korte lucifer omdat de kaars maar niet aanwil. Het is namelijk wetenschappelijk bewezen dat dat helpt (wist ik toch) en bovendien is de kans dat iemand me verstaat niet zo heel groot: Hoewel de spaanse RRR lekker rolt blijft vloeken in je moerstaal toch het lekkerst.

Buiten knettert, knalt en vloekt de donder minstens even hartstochtelijk en het regent zo hard, dat ik ieder moment verwacht Noach voorbij te kunnen zien drijven met een horde parende dieren. Continue reading →