Copán Ruinas, Honduras
Copán Ruinas, Honduras
Als de motortaxi ons dropt bij de basisschool besef ik: “F**k. Vergeten naar de wc te gaan”. De dorpen waar we komen zijn afgelegen en arm en ik, met mijn verwende page-billetjes, ben nou eenmaal niet gewend mijn derrière af te vegen met een afgekloven maïskolf. Ik kijk op m´n horloge en de moed zinkt me in de schoenen. Nog geen 08h00 en we zijn met ons theater/video project zeker nog wel de rest van de ochtend bezig. Bovendien heb ik net een pot thee achterover geslagen dus ik bereid me maar vast voor op het ergste…
Copán Ruinas, Honduras.
Ongegeneerd vloek ik alles bij mekaar als ik m’n vinger brand aan een te korte lucifer omdat de kaars maar niet aanwil. Het is namelijk wetenschappelijk bewezen dat dat helpt (wist ik toch) en bovendien is de kans dat iemand me verstaat niet zo heel groot: Hoewel de spaanse RRR lekker rolt blijft vloeken in je moerstaal toch het lekkerst. 
Buiten knettert, knalt en vloekt de donder minstens even hartstochtelijk en het regent zo hard, dat ik ieder moment verwacht Noach voorbij te kunnen zien drijven met een horde parende dieren. Continue reading
Bataan, Costa Rica
Aangekomen in het kamp in the middle of nowhere worden we welkom geheten en krijgen we veiligheidsinstructies. Over slangen,schorpioenen, spinnen, stropers, haaien, aardbevingen en o ja, als je haar overeind gaat staan of je huid tintelt, dan staat de bliksem waarschijnlijk op het punt om in te slaan. Gooi jezelf dan onmiddelijk op de grond. Deze instructies zijn uiteraard not to scare you guys, just to make you aware. Yeah right. Als ik een uur later hondsmoe en hyperaware op bed lig kan ik het beeld van een vrolijk huppelende ik die zich om de haverklap frontaal op de grond werpt vanwege een tintelende huid niet van mn netvlies krijgen en val ik uiteindelijk grinnikend in slaap.
