Valladolid, Mexico

‘Niks ernstigs’ zegt de dokter, ‘gewoon een PARASIET IN JE GEZICHT, heel gebruikelijk.’ Ik krijg pilletjes en zalf voorgeschreven. ‘En’ zegt de dokter, ‘je moet AL je kleren met CHLOOR wassen’. Nou ben ik niet het meest huiselijke typje, maar dat lijkt me toch niet handig.

Sinds ik op de middelbare school een keer geprobeerd heb het haar van een vriendin chemisch te bleken en er na een halfuur achterkwam dat haar haar uhhh opgelost was,
-wát zeg je?? Ja, sorry, je haar is opgelost, weg, het spijt me echt heel erg, nog steeds, Marjolein!!-
ben ik bijzonder voorzichtig met dat spul.

‘Ja maar’ sputter ik tegen, ‘dan verdwijnt toch alle kleur uit m’n kleren??’ De dokters blik wordt nu onzeker: ‘uhhh bestaat er niet een speciaal soort chloor waar je kleren mee kunt wassen?’ en hij kijkt me aan of hij eraan toe wil voegen ‘dat moet jij toch weten, jij… vrouw!’ Nu is het mijn beurt om onzeker te worden. ‘Nou uhhh misschien wel, ik ga wel op zoek…’

Het blijkt te bestaan, desalniettemin met de waarschuwing eerst een klein stukje te testen. Ja daaaag, net of ik daar tijd voor heb, we praten hier wel over een parasiet, ja!  Vrolijk ga ik aan de slag, en 24 uur en een fles chloor later zijn AL mijn kleren een tintje lichter maar ongetwijfeld heel erg parasiet-vrij. Een week, een pakje pillen en een tubetje zalf later ben ik zelf ook weer parasiet-vrij. Het stippenprintje -dat inmiddels mijn hele lichaam sierde- is weer verruild voor mijn eigen egale teintje.

Helaas niet voor lang. In Valladolid verblijf ik in een te gek hostel, gerund door een superkoppel: een lieve Mexicaanse dame en een heerlijke Groningse botterik (ik mag dat graag). Hilarisch: die jongen vertelt met een stalen gezicht bij het ontbijt aan gasten dat ze raar zijn, of onhandig, of niet zo slim, of dat hij hen eigenlijk het liefst zou betalen om naar een ander hostel te vertrekken, en toch is iedereen dol op hem, heel apart.

Anyways. Het is een zonnige woensdagochtend als ik met 3 jongens uit het hostel besluit een Cenote* in de buurt te gaan bezoeken. Op advies zijn we eind van de ochtend gegaan: om 12:00 schijnt een lichtstraal precies door het gat in het dak naarbinnen te vallen. Als we in de grot afdalen, zien we een meter of 12 onder ons het meer liggen. Het is prachtig.

Terwijl ik m’n bikini aantrek klimmen de jongens vast naar beneden. Van bovenaf hoor ik hen discussiëren over wel-of-niet-van-de-rots-afspringen en ik kan de onhebbelijke neiging niet weerstaan even te laten zien wie er hier de stoerste is.

Binnen 2 seconden ben ik over het hek en spring de diepte in. Nog voor ik het water raak, hoor ik de jongens vloeken. Hehehe nu kunnen zij niet achterblijven natuurlijk : ).  Een van hen besluit de sprong te filmen en in mijn ijdelheid besluit ik nog een keer te springen. Hoogmoed komt zoals bekend voor de val, en deze keer land ik ZO ongenadig hard met mijn zitvlak op het water dat ik 3 dagen lang niet normaal kan zitten en een week later nog altijd 2 immense bloeduitstortingen beide billen sieren.

M’n bikini broekje zit zo ongeveer onder mijn oksels en brullend en jammerend laat ik mezelf naar de kant drijven. De jongen die het filmt is zo vriendelijk de camera nog even aan te laten staan zodat ik zelfs als de blauwe plekken ooit verdwenen zijn nog na kan genieten van dit heldhaftige en vooral elegante moment.

Aangezien ik mijn youtube kanaal voor professionele doeleinden gebruik leek het me beter dit filmpje niet te uploaden. Als schrale troost hieronder een paar screenshots, de brul mag je er zelf bij fantaseren : ). Goed weekend!!

* Mocht je het vorige verhaal gemist hebben: een Cenote is een plek waar het dak van een onderaardse rivier is ingestort waardoor een soort grot is ontstaan met een meer in het midden.