San Cristobal de las Casas, Mexico

Moet je nou echt schreeuwend kotsen? Ik dacht slim te zijn en een rustig plekje achterin de bus te reserveren. Wist ik veel dat ik me 10 uur lang naast het toilet en een intens wagenzieke mevrouw zou bevinden?? Het begon al goed. Volgens de lieve hostel eigenaar in Oaxaca was het makkelijk te lopen naar de bus terminal, 20 á 25 minuten. Als ik na 3 kwartier met bepakking en een hoofd als een ontplofte chilipeper het busstation kom binnenstormen, rijdt de laatste bus naar San Cristobal nét voor m´n neus weg. NEEEE HÈ!! Gelukkig blijkt er 1,5 uur later nog een bus te gaan naar een stad in de buurt van San Cristobal en dan kan ik vandaar morgenochtend vast wel een bus vinden voor het laatste stuk. Tot zover verloopt alles dus toch nog min of meer volgens plan.

Alleen had ik dus niet op die brakende draak gerekend die 9,5 van de 10 uur driftige pogingen doet haar ingewanden via haar stembanden naar buiten te blaffen. Tegen zoveel geweld kan zelfs mijn Ipod niet op.

Geradbraakt (haha braakt) kom ik in San Cristobal aan. Als een cadeautje van het universum staat er ineens een frisse jongen voor m´n neus met de tekst ‘Heb je al een hostel? Wij zijn de goedkoopste, zitten op loopafstand van het centrum, hebben gratis salsa lessen, gratis internet, gratis ontbijt, een bar, een keuken en als je nu een taxi pakt betalen wij die.’  Meer dan een paar keer ‘goedkoop’ en ‘gratis’ is vandaag niet nodig om me te overtuigen en 20 minuten later kom ik helemaal verfrist onder de (warme!) douche vandaan. ‘Ha! je hebt je opgefrist!’ roept Luis-van-de-receptie en vindt dit blijkbaar een knuffel waard. Wat een hoop liefde zo op de vroege ochtend, denk ik en bel m’n moeder om even wat overvloedige liefde te delen. En omdat ze jarig is, uiteraard.

‘Zit je in een openbare ruimte?’ Vraagt ze. Ja, hoezo? ‘Omdat je niet zo uitbundig zingt’ Hahaha nee KLOPT mam, er zitten hier allemaal ruige mannen in de lounge dus als je’t niet erg vindt raffel ik ‘Tweeeee violen en een trommel en een fluit’ een beetje af…

Vervolgens krijg ik via de webcam alle cadeautjes en kaarten te zien die ze vandaag gekregen heeft. En haar nieuwe vest ‘dat via skype hartstikke blauw lijkt, maar hij is eigenlijk turquoise!’ Ik herken de sjaal die ze vlak voor ik wegging aan heeft geschaft.

‘Herken je mijn trui ook?’ vraagt papa en ik schiet in de lach. Hoe kan ik die vertrouwde streepjestrui NIET herkennen? ‘Met bijpassende sloffen’ zo wordt me verteld. Even vergeet ik bijna dat zij aan de andere kant van de wereld zitten. Wat is internet toch een briljante uitvinding.

Feliz Cumple, mamacita!!