Bali, Indonesië

WHAAAAAA!!! Gisteren was denk ik mijn beste en meest idrukwekkende Indonesie ervaring tot nu toe!! Made (zeg “maddi”) een Balinese jongen bood me aan de mooiste plekken van Bali te laten zien met de motor. In het begin twijfelde ik aangezien hij geen rijbewijs heeft, maar redenerend dat hij vanaf z’n 11e rijdt (net als alle jongens hier) en een rijbewijs hier zoveel waarde heeft dat je het voor een prikkie op straat koopt, begon het plan me aan te staan. Bovendien, als je met een local bent wordt je nooit aangehouden door de politie. Als blanke daarentegen ben je ALTIJD de zak. 

‘s Morgens al vroeg op pad met de gehuurde Honda Supra. We zouden die dag Made’s gehele Balinese kennnissenkring afwerken dus vandaar maar op tijd vertrokken
Eerste stop was een vriend met een aap. Ik lachte nog vriendelijk maar de liefde bleek niet wederzijds. Na een kwartier vertokken we weer, ik met een schram op mn hoofd en een pluk haar armer.

Terwijl de zon hoger klom reden we door straten waar prachtig uitgedoste mensen bezig waren met voedsel en hindoe rituelen. overal werden offerbakjes geplaatst en natuurlijk moet je voor elke tempel (elke 500 meter) heel hard toeteren uit eerbied. Verder gingen we langs rijstvelden, tempels, heilige beelden -dient ook voor getoeterd te worden- tempels, nog meer beelden & o jah, tempels

De volgende stop was in Ubud, het monkeyforest waar mijn plastic tas met bananen voor de lunch in no time uit mijn handen gegapt werd.. Cheeky monkeys! Helaas begon het rond de middag te stortregenen, zo hard heb ik het zelden gezien en we moesten schuilen in een hutje langs de weg waar zich al een aantal locale reizigers verzameld hadden. Onder hen een Hare Krishna fanaat die engels sprak dus aan gespreksstof geen gebrek… Hij vroeg me of ik bekend was met Hare Krishna, en ik begon het hare krishna deuntje te zingen (met dank aan “Hair, the musical”) Nu was ik helemaal zijn vriend en dus ook gesprekspartner voor het komende half uur regen. Hij bedoelde het allemaal erg goed die lieve man.

Weer terug op de weg, maar niet voor lang… Het begon weer te regenen als een dolle maar dankzij Made’s uitgebreide netwerk kregen we onderdak, een warme deken, kampvuur, koffie en een warme maaltijd: rijst met kip en Ores, een soort grote GEFRITUURDE RIJSTKEVER… (het leek verdacht veel op mijn kamergenoten uit Byron, maar na het overwinnen van mijn instinctieve weerzin bleken ze heeeeeeerlijk…)
Het hele gezin sprak een van de vier Balinese dialecten en dus geen Bahasa Indonesia. Aan mijn schamele doch trots opgebouwde woordenschat had ik dus zogezegd geen fluit. Gelukkig was Made zo vriendlijk af en toe voor tolk te spelen…

“De familie praat nu over jou… mijn nichtje zegt dat ze je mooi vind, vooral je ogen. ze heeft nog nooit blauwe ogen gezien…. de jongen naast haar zegt dat je grappig eet; als je rijst eet stop je je vingers in je mond en je gooit de helft naast je bord!… Zijn moeder zegt dat je niet zoveel eet voor een buleh (blanke). Mijn nichtje vraagt wat er op je shirt staat” etc.

Na 2 uur in de hut bij het kampvuur was het zo goed als droog en konden we verder. Meer rijstterrassen, Made’s ouders’ huis waar gebeden diende te worden.  En toen begon de ellende…

Voordat we benzine konden kopen moest ik eerst pinnen, helaas zaten we totaal in de middle of nowhere… toen het benzine pijltje gevaarlijk ver gedaald was en we EINDELIJK een automaat hadden gevonden, BLEEK`IE NIET TE WERKEN!! stresssssss…. Op het moment dat we “bijna” wanhopig waren uiteindlijk nog een aantal verdwaalde dollars uit mn tas kunnen opdiepen maar die werden natuurlijk nergens geaccepteerd. Met de laatste benzine naar een dorp in de buurt waar volgens Made een geldwisselaar zat… Met de motor uit van de berg af rollen, en jawel! nog een paar duizend Rupiah voor mijn dollars kunnen vangen

Volgend probleem: niet genoeg benzine om naar de dichtstbijzijnde pomp te rijden. Ook DAARvoor had Made een oplossing: een paar smalle steegjes van de hoofdweg af, even hard toeteren voor een hut met een schuurtje, achterom rijden en voor 50 cent werd met jerrycan en trechter ons stalen ros zo vol gegooid!! Machtig prachtig!!

Volgend probleem: donker en mist… Meestal maar 4 a 5 meter zicht dus snel doorkarren was er niet meer bij.. In het donker op de berg dienden toch nog een paar vrienden met een bezoekje vereerd te worden, weer hetzelfde liedje, iedereen opgewonden en nieuwsgierig, de buren en familie erbij geroepen (kom kijken!! Made heeft een meisje uit Belanda meegenomen!!) en Made weer vertalen vanuit het Balinees:

“De oma zegt dat je er niet koud uitziet… de man zegt nu dat dat komt omdat je uit Holland komt en kou gewend bent… ze willen dat je blijft eten….”

Uiteindelijk heel laat, na veel gedoe, hobbels, kuilen, vliegen in mijn mond ogen oren en wherever vanwege de wind en gebrek aan vizier terug in Kuta. Met 100km per uur en alleen een Bob de Bouwer helm voelt het alsof je mondhoeken in je oorholtes willen kruipen en al je lichaamsvocht via je ogen naar buiten geperst wordt. Ik zie eruit als een opgedroogde zwerver.  Maar wat was het MOOI man!!