Kota Kinabalu, Maleisië

Whoops!! Ik heb even verstek laten gaan… Let je even niet op, sla je zo een heel land over; Time flies when you’re having fun!
De laatste update was nog vanuit Singapore, ik schreef over Java en de heetwaterbronnen in Bandung -lekker heet water, zo van de vulkaan”- … Diezelfde week lees ik dat 4 dagen later Java in rep en roer was vanwege een aardbeving, epicentrum: Bandung. Heb ik dat weer, net alle opwinding gemist…

Maar goed, ondertussen heb ik er alweer een maand Maleisie opzitten en dat land is te mooi om onbeschreven te laten. Ik offer me dus graag op door een middagje in een zweterig internet café te spenderen om al dat moois te delen. Sinds we een maand geleden dezelfde bus naar Maleisie hadden is Helen mijn reismaatje. Nadat we een aantal steden hadden bezocht (Melaka, Kuala Lumpur, Port Dickson & Kuala Terengganu) besloten we een paar dagen door te brengen op het kleine Perhentian eiland aan de oostkust… Zoooo relaxed!! Overnachten in een boomhut aan het strand met een hangmat eronder en kokostnoten zo voor het oprapen… Het openen lieten we graag aan een paar mannen over die met primitief gereedschap -een steen- en veel liefde de kokosnoot en hun handen openwerkten voor ons.

Terug in KL besloten we na alle steden, musea en ontwikkelde plekken over te steken naar maleis Borneo met een 3voudige missie:

• Mount Kinabalu (de hoogste berg van Z/O Azie, ookwel “the Godfather”) beklimmen
• Weg van de bewoonde wereld & lekker de jungle in
• Orangutangs & Proboscis Monkeys zien

Klik voor de grap even op die link, je lacht je kapot. Ze lijken op die sesamstraat monsters, meer verklap ik niet… jeweettoch.

Tot mijn grote vreugde kan ik u mededelen dat wij in 2 weken Borneo al onze agendapunten tot uitvoering hebben weten te brengen. Allereerst, Mount Kinabalu… de berg waar u “U” tegen zegt. Uitgedaagd door brochures, locals, tourist info en medereizigers met verhalen over ongelukken, doden, extreme weersomstandigheden, en vooral hoogteziekte besloten we het goed aan te pakken. Vastbesloten ons te wapenen tegen kou, uitdroging, honger, hoofdpijn, malaria, insecten, misselijkheid, regen, vitaminen tekort & desorientatie gingen we op pad met ieder een backpack van ruim 10 kg. Aangezien locale dragers per kg betaald worden om bagage de berg op te dragen, waren alle dragers vastbesloten ons van onze tassen te ontdoen dus dat was meteen onze eerste beproeving. Toch wat afgeschrikt door alle verhalen en wat duizeligheid na de eerste paar uur, besloot ik het rustig aan te doen en regelmatig te stoppen. Helen echter was niet te stoppen en binnen een uur was ik haar al kwijt. Via locals die naar beneden kwamen kon ik echter precies volgen waar ze was… Helen is namelijk nogal klein en fijn gebouwd, ziet er heel jong uit en had een enorme rugzak op haar rug. Dit alles leverde haar het totale respect van de locals op, de bewondering straalde van hun gezicht als ze me vroegen “Whaoo, are you with Helen? I saw her 1,5 hours ago there and there, she is so fast, and so small!! And she has such a heavy backpack!!” Mijn backpack was een halve kg zwaarder, maar blijkbaar zag ik eruit alsof ik het wel kon hebben… In ieder geval viel mij niet hetzelfde ontzag ten deel.
 

Die nacht sliepen we in een hut die zo koud was dat we onze drinkwaterflessen met gekookt water moesten vullen om een beetje warm te blijven in bed. We zaten al op +/- 3km hoogte en de ramen konden niet goed dicht zodat ik steeds wakker werd van gordijnen die in mijn gezicht wapperden. Toen we opstonden had ik geen gevoel meer in m’n neus. Om 02:00am stonden we alweer 2minute noodles te koken, want we wilden de zonsopgang vanaf de top van de berg zien. Bij het koken kregen we gezelschap van een zeer aanhankelijke rat die zelfs gewillig voor de camera poseerde.

Miss Helen was weer in topvorm dus die was ik 5 minuten na vertrek alweer kwijt. Na 2 uur begon ik serieuze twijfels te krijgen over de haalbaarheid van de top voor mij aangezien ik in die tijd al 8 zeer teleurgestelde mensen was tegengekomen die rechtsomkeert hadden moeten maken omdat ze niet meer verder konden, en dit benadrukten door te huilen, piepend adem te halen of mij hun voormalige ontbijt voor de voeten te werpen. Bah.

  
Desalniettemin bereikte ik net na zonsopgang de summit van 4095.2 meter!!!! Alwaar Helen al ruim een uur op mij zat te wachten Tsja, verschil moet er wezen.

Hoewel we na de afdaling meteen door zijn gegaan naar de hot springs van Kinabalu national park, konden we na een week nog steeds niet normaal lopen, maar, who cares? WIJ hebben de mooiste zonsopgang ter wereld gezien (en een certificaat & t-shirt dat zegt dat wij the Godfather overmeesterd hebben!! )

Na de hot springs was Sandakan de volgende stop. Hier hebben we eerst 1 van de 4 Orangutang Rehabillitation centres ter wereld bezocht, heel erg cool vooral omdat de aapjes deze keer mij, mijn tas en vooral ook mijn kapsel met rust lieten . Die avond maakten we met Chris, de Filipino eigenaar van ons hostel een deal. Hij zou ons meenemen naar het jungle dorpje Kampung Bilit bij de river Kinabatangan en ons daar voorstellen aan een aantal locals die ons verder wegwijs konden maken in het regenwoud. De inwonders van kampung Bilit bleken “Judith” te ingewikkeld en/of onuitspreekbaar te vinden, en zo werd een nieuwe bijnaam geboren: “Joe”. Diezelfde middag gingen we de Jungle in met de boot.

Het regenseizoen was officieel al voorbij, maar een regenwoud is geen echt regenwoud zonder regen, en dit was een ECHT regenwoud. Omdat de mannen niet konden geloven dat wij ondanks het weer ECHT ons eigen kamp in de jungle op wilden slaan (en zelf volgens mij liever terug gingen naar hun warme huis in het dorp) werden alle zwaardere taken (roeien -de motor kwam steeds vast te zitten in drijfhout-, hout hakken, voedsel klaarmaken etc etc) aan ons overgelaten. Wat wij, orang puti meisjes (“Witte mensen”, term gebruikt voor alle touristen) alleen maar geweldig vonden Tot onze grote vreugde vonden we ergens langs een zijtak van de Kinabatangan een half vergane hut zodat we onze spullen min of meer droog konden opslaan.

De dagen erna werden gevuld met varen, vissen (Ik had de grootste!! en hij was superlekkerrrr!!) dag- & nachtwandelingen, de meest wonderlijke en kleurrijke insecten, olifantendrollen en -voetsporen (de olifanten zelf waren door de bewoners verjaagd omdat ze de bananen uit de bomen jatten) muggen, neushoornvogels, kayakken in een halve boomstam vol gaten, en…. PROBOSCIS MONKEYS!!!! Jeeeeeeej!!! Het hoogtepunt voor de locale jongens (Udik, Lenar & Sahrin) kwam de laatste dag. Tijdens onze laatste boottocht ‘s morgens, voeren we onder wat bomen door, om plotseling tot de ontdekking te komen dat de toppen ZWART zagen van de apen!!! Uit pure vreugde begon ik heel hard het refrein van “In the jungle” (JOEWIEIEIEIEIEIEHHHH!!!) te zingen. Binnen 5 seconden leken alle apen stuk voor stuk uit de boom te vallen!! In werkelijkheid sprongen ze, maar het zag er ZO wanhopig uit…. Udik viel bijna uit de boot van het lachen en Sahrin kreeg de hik. Terug in het dorp moest iedereen horen hoe Joe met haar abominabel stemgeluid de apen uit de bomen had doen vallen … Nou ja in ieder geval een onvergetelijke indruk achtergelaten

Na terugkomst in Kota Kinabalu met de nachtbus besloot Helen zuid Borneo te gaan verkennen & ik besloot naar Thailand door te trekken. Omdat miss Helen dezelfde dag al een vlucht kon fixen bracht ik mijn laatste avond in KK alleen door… Nou ja… alleen…. Op de markt werd ik door 3 oudere heren uitgenodigd voor een bakkie. Reuze gezellig gekletst. Ze stonden erop dat ik later nog mee een wijntje kwam drinken om de hoek van mijn hotel en tja, ik had toch niks beters te doen, dus onder het motto “why not?”… enfin, Ik schuif aan op het terras, krijg ik ineens allemaal cadeautjes!! 2 leren portemonnees en een gebatikte sarong… Ik wilde het niet aannemen maar ze bleven aandringen & stopten het uiteindelijk gewoon in m’n tas. het werd nog gekker toen de live-band op het terras een verzoek nummer aankondigde, voor.. “miss Judith”…. “When will I see you again?” Whoops! hoog tijd om naar huis te gaan leek mij dus .

De volgende dag besloot ik al vroeg naar het vliegveld te gaan en daar te lunchen omdat het verkeer in KK nogal onberekenbaar is. Ik was de straat nog niet uit en liep al flink te zweten met al mijn bepakking toen een chaffeur mij benaderde met een kaartje van Orlando, één van de drie heren. Orlando zelf bleek in de auto te wachten en zo werd ik getrakteerd op een 5 sterren lunchbuffet in een posh hotel alvorens keurig op tijd op het vliegveld te worden afgeleverd…

Af en toe is het stiekem toch wel heel handig om een meisje te zijn…

Joe